امــــــروز اگــــر نیایی دیر میشود، سایــــه من از ردپـــای آشنـای تو بــر روی دلم دور میشــود
وهمچنـــان دورتر میشـــود تـــــا به آغـــاز فراموشـــی یکـــدیگربرسیـــــــم
و ایــــن یــــک آه حســــرت است و ایـــــن آخـــــرین فرصـــــت اســــت

و اینجـــاست که حتــــــی اگــــــر در آینـــــه بنگریـــــم ، تصویـــــر رخ خـــــودمان را هم نخواهیم دید
و مــــا جزو آرزوهــــای محــــال میشویــــم و حســــرت امیــــدهای مـــا را خاکستــر میکند
منــــی کــــه شــــب نشینـــــم چگـــــونــــــه با خورشیــــد باشم ؟
من حتــــــی با ستــــاره هـــــا نیز همنشیـــــن نبوده ام!
حـــــالا تو در انتظــــــار طلـــوع رویــــاهای خــــودت نشستــــه ای و مــن در انتظار اینم که
رویاهــــای دیــــروز، با دلــــم همــــراه شـــــوند!
وقتــــی خیســـی سرزمیــــن چشمــــانم همیشگیست آمــــدن بــــاران دگــــر آن شـــور را ندارد
ایــــن مــــرام بـــی مرامـــی ات، ایــــن وفای بی وفــــایی ات ، ایــــن محبـــت نامهــربانی هایت
در حــــق دلــــم مرا مثــــل آتـــش رو بـــه خامـــوشی کـــرده است
خیلـــی وقـــت اســـت در دریــــای بی انتـــهای غمهایــــت غـــرق شده ام
اما تــــو ای شنــــاگر ماهــــــر مـــــرا در حال غــــرق شـــدن هم ندیدی
چه برســـد به شنیـــــدن فــریــــادم در زیر آب

گفتند: با باران می‌آیی تو
باران که از دلتنگی و این حرف‌ها چیزی نمی‌داند.
پرونده‌ها را بازبینی می‌کنم، اما
در لابلای این همه اوراق
پیداست هرگز هیچ بارانی نباریده ست.
سرد است آغوش جهان بی تو ...
و هیچ خورشیدی
از عهده سرمای این دیوارها و صندلی‌ها بر نمی‌آید ...!

در هوایت  بی قرار روز و شب

سرزپایت بر ندارم روز و شب

روز و شب را همچون خود مجنون کنم

روز و شب را کی گذارم روز و شب

جان و دل از عاشقان می خواستند

جان و دل را می سپارم روز و شب