اي خداوند جهان كاخ ستم كن سرنگون

عالم از دست ستم درآتش و دود است و خون

ظلم را كوتاه كن دست ستم پروردگار

وارهان از زير بار غم جهان مسلمون

نازنينا ناز كم كن تا شود نازت خريدن

چون ثمن باشد گران كم  ميتوان كلا خريدن

جاي در گلزار دل كن چون نسيم كوهسار 

سرسرانه تا به چند در سينه صحرا دويدن

يا مثال سرو در باغ جهان ازاده باش

يا فروتن تا شود ازميوه مهر تو چيدن

با وقار عشق جا در سينه عشاق كن

چون هوس تا چند از شاخي به يك شاخي پريدن

چشم دل بگشا نظر كن درنظام بينيات

ديده سر را نباشد قدرت اعماق ديدن

باز كن آغوش لطف با صفاي خويش را

تا شود بنيامين به دامان وفاي تو خزديدن

بدون تو باكي حرف بزنم دردت به جونم

تو اين دنيا به عشق كي به شوق كي بمونم

به جون چشمات ازتموم اين زندگي سيرم

تو كه نباشي همش آرزو ميكنم بميرم

اينجا كه دنيا اسمشه غربت نشيني رسمشه

با ما كه دل پاكيزه ايم گويي هميشه خصمشه

دنيا يك روز خودكشيه،يك رو پر از دلخوشيه

اما براي ما فقط يك تابلوي نقاشيه

عشقهاي بي دست و پا يخ زده اند در  دل ما

اي روزگار ما زنده ايم نفس نكش به جاي ما

اي آدمها بسه ديگه اين برزخه يا كه زندگي

مونديم جدا از همديگه فقط به جرم سادگي

هنوزم فراموشت نكرده ام با اينكه فراموش شده ام

هنوزم با اينكه فراموش شده ام

هنوز صدايت را ميشنوم با اينكه صدايم نكردي

هنوزم همه جا ميبينمت با اينكه به ديدنم نيامده اي

اي كه من رميده ايي باز آ

همچنان نور ديده اي باز آ

باغ دل را توچون گل ياسي

سنبل نو رسيده ايي باز آ

گل نيلوفر بوستان دلم
كجا آرميده اي باز آ

از ياد كي توان برد شعر غم زمانه

دلسوز و جانگداز است هر بيت اين ترانه

سينه به خاك سايد چون مرغ نيم بسمل

هربلبلي كه او را ويران شد آشيانه

درجهان يا رب مبادا بي كس و بي يار كس

بي كسان را نيست يا رب مونس و غمخوار كس

درهجوم لشكر غم بر دل بي ياوران

ياوري كن نيستشان چون ياور و انصار كس

دور فرما خود بلا از مردمان بي نوا

كو دلي تا كند درمان دل بيمار كس

بده اي ساقي مي وشراب را

تا به زمين فكنم غصه وغم احباب را

هجر ياران و احباب نتوان كرد

مستانه بگشاي به زندان اين باب را

نمي دانم چرا در اين زندان محكوم ابديت شده ام؟

به چه جرمي و چه گناهي  مرتكب شده ام كه اين گونه شكنجه مي شوم!

آه ،اگر ذره اي از وجودم را حس كني ،آن را زلال چون آب چشمه مي ساختم!

اينجا در خلوت سكوتم در اين اتاق سر و بي روح خاموش به سياهي نگاهم خيره شده ام

نمي دانم به كدامين عشق دچار شده ام

به پاك ترين و بالا ترين عشق كه هيچ همدمي جز اونيست و نخواهد بود.

درفراق يار من رنجيده ام

به نور عشقش شد روشن ديده ام

سالهاست لب به ورد و دست به دعايم

امد و نهاد منت بر ديده ام

نگنجد درباورم اين روياي شيرين

سالهاست كه فرهاد بيستون بوده ام

ديدم كودكي مظلوم و بي ياور

به رخ زرد و خاكين موي سر

رانده بهر انديش بدو كين مادر

مانده از وصال خوب پدر

شب امد روزگار دل تمام است

به دست اختیار دل تمام است

من از چشم تو خواندم روزآغاز

که با این عشق کار دل تمام است

بنام انکه عشق را افرید

ما بهم پیوستیم تاکه پرواز کنیم تا عشق

تاحریم گل یاس تاطلوع احساس

ما دوتن خوشبختیم مهر،ما چون دریاست

ودراین خوشبختی جشن زیبائیهاست

                وتودر بدرقه تاعشق بیا با ماباش

                             دلت شاد و لبت خندان بماند،برایت عمرجاویدان بماند

                                              به پایت ثروتی افزون بریزد

که چشم دشمنت حیران بماند

تنت سالم  ساریت سبز باشد

                                برایت زندگی اسان بماند تمام فصل سالت عید باشد

     چراغ خانه ت همیشه تابان بماند

نيك سيــــــرت بود بايــــــد در مــرام و در كــــلام

                                                       تا تــــواني كــن حــذر از خـــوردن مـــال حـــرام

چشـــــــم دل بــايد براي ديـــدن آيــــات حــق

                                                        ورنـــه،باشــد پند بر ديــوار گــردون مستــدام

ا

چـــــــون فشــــارد پنجه غــــــــم پرده گـــلبــرگ دل

                                                          از فشــــاردرد ديــــده اشــــك ريــــزان مي شــــود

تــــــركنـــــد دامــــان دل را ديـــده از درد فـــــراق

                                                      وصــل چـــون ممــكن شود دل شاد وخندان مي شــود

ديــــده ودل راعـــجب رمـــزي بـــود اندر ميان

                                                    ديـــده مي بينــد ولـــي دل رهبــــر جــــان مي شـــود

                                        نيست ممكن كشف اين بنيامين براي فكر تو

              بنام دوگل بهشت يكي عشق و ديگري سرنوشت

به قلم گفتم بنويس هرچه دلش خواست نوشت

من را خاك پاي دوست ،دوست را تاج سرم نوشت